Referral code for up to $80 off applied at checkout

interview

มาร์ลอน วิลเลียมส์ และ เคซี่ & คลายตัน เกี่ยวกับ 'Plastic Bouquet' ของพวกเขา

เราคุยกับจิตใจที่อยู่เบื้องหลังหนึ่งในอัลบั้มที่เราชื่นชอบในช่วงปลายปี 2020

ใน January 5, 2021

หนึ่งในความสุขที่ยิ่งใหญ่และไม่คาดคิดในชีวิตของฉันคือความง่ายดายที่ฉันสามารถหาผู้ใหญ่ที่เหมือนกับฉันซึ่งเคยเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยความฝันที่เติบโตขึ้นท่ามกลางที่รกร้างได้ ความอธิบายที่ไม่เกี่ยวกับเวทมนตร์สำหรับปรากฏการณ์นี้คือโอกาสมีน้อยในพื้นที่ชนบท และเด็กๆ ที่มีความคิดในลักษณะนี้ปรารถนาสิ่งที่เมืองมีให้และกำหนดเส้นทางชีวิตของตนเองโดยมุ่งหวังที่จะใช้ชีวิตในหนึ่งในเมืองนั้นในวันหนึ่ง แต่ไม่ควรเป็น แบบนั้น ง่ายที่จะหาผู้คนของฉันในหมู่ผู้คนอื่นๆ นับล้าน และดังนั้นมันจึงรู้สึกอยู่เสมอว่าแต่ละคนในบรรดาเราต่างถูกติดตั้งด้วยสัญญาณการส่งกลับบ้าน: มองไม่เห็นด้วยตามนุษย์ แต่มีประสิทธิภาพสูงในการดึงดูดจิตวิญญาณที่เกี่ยวข้องเข้ามาในวงโคจรของเรา สิ่งนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในชีวิตส่วนตัวของฉัน และในศิลปะและศิลปินที่ดึงดูดฉัน: ลิตเทิลตัน มาร์ลอน วิลเลียมส์ แห่งนิวซีแลนด์และดูโอฟอล์ก Kacy & Clayton จาก Wood Mountain รัฐซัสแคตเชวัน (ลูกพี่ลูกน้องอีกสองคน Kacy Anderson และ Clayton Linthicum) เป็นหนึ่งในนั้น ตั้งแต่พวกเขาปล่อยอัลบั้มเปิดตัวในปี 2011 หลังคาก็ได้รับการเปรียบเทียบกับฟอล์กร็อคของ Laurel Canyon ในปี 1960 — และน้ำเสียงอันเหนือธรรมชาติของวิลเลียมส์ทำให้นึกถึงเจฟฟ์ บัคคลีย์ คริส ไอซัค และรอย โอบิสัน (เช่น: การแนะนำวิลเลียมส์ให้กับชาวอเมริกันหลายคนครั้งแรกคือตอนที่เขาทำหน้าที่เป็นนักร้องนำในวงดนตรีที่ให้ความเคารพต่อออร์บิสันในภาพยนตร์รีเมคปี 2018 ของแบรดลีย์ คูเปอร์เรื่อง A Star Is Born) ทั้งสองศิลปินทำเพลงที่โดดเด่นมากในขณะที่ยังเป็นเพลงที่คุ้นเคย ทำให้การร่วมมือกันของพวกเขาใน Plastic Bouquet เป็นการเติมเต็มที่น่าพอใจของคำถวายที่ "ไม่มีเรื่องตลก".

Get The Record

การผลิตพิเศษ VMP

ช่อดอกไม้พลาสติก

Kacy & Clayton and Marlon Williams

^$39

Plastic Bouquet ทำสิ่งที่มันมาที่นี่เพื่อทำ — และทำมันได้อย่างรวดเร็ว มีประสิทธิภาพ และสวยงาม เสียงของวิลเลียมส์และแอนเดอร์สันเชื่อมโยงกัน พร้อมกับการเล่นนิ้วที่โดดเด่นของลินธิคัมเหมือนเรขาคณิตศักดิ์สิทธิ์ และตามประเพณีของพวกเขา เพลงเหล่านี้เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเรื่องเล่าที่เฉพาะเจาะจงกับชีวิตในชนบท: ขอบเขตที่แทรกซึมระหว่างผู้คนและธรรมชาติ; ชายหนุ่มผู้มีอนาคตที่สดใสแต่ต้องสูญเสียไปจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ สัญลักษณ์สุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ในโลกคือไม้กางเขนที่ข้างถนนและช่อดอกไม้พลาสติก พวกเขาใช้ภาษาที่คุ้นเคยเพื่อพูดสิ่งใหม่ ๆ; นี่คือเรื่องราวใหม่ที่รู้สึกเหมือนเรื่องราวเก่า: ความยอดเยี่ยมของเพลงป๊อป การเรียกร้องที่สูงที่สุดของเพลงฟอล์ค และสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดในปี 2020.

เกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างแรงบันดาลใจและความรับผิดชอบ

เคซี แอนเดอร์สัน: การทำอัลบั้มนี้ทำให้ฉันมีเหตุผลในการเขียนเพลง

มาร์ลอน วิลเลียมส์: เหมือนกัน การรู้ว่าคุณมีความรับผิดชอบต่อตนเองมีผลกระทบจริง ๆ ต่อสิ่งที่คุณทำ คุณต้องเข้าไปและอยู่เคียงข้างกัน ไม่มีแรงจูงใจไหนที่กระตุ้นได้มากกว่านี้อีกแล้ว ถ้าฉันไม่ติดต่อเคซีและเคลย์ตัน เราคงใช้เวลาถึงห้าปีในการทำอัลบั้ม

เคซี: นั่นมันนานมาก

มาร์ลอน: เส้นตายคือสิ่งสำคัญสำหรับฉัน ถ้าฉันโทรหาผู้จัดการแล้วพูดว่า "เรามาจองเวลาสตูดิโอเพื่อบันทึกอัลบั้มกันเถอะ" ฉันจะตกใจและเริ่มเขียนทันที ฉันจำเป็นต้องให้มันกระตุ้นฉัน

เคซี: ฉันคิดว่าเป็นกอร์ดอน ไลท์ฟุตที่พูดว่า "เพราะฉันมีสัญญาบันทึกเสียง" ตอบคำถาม "ทำไมคุณถึงเขียนเพลง?"

เกี่ยวกับการทำงานร่วมกัน

เคซี: คุณรู้สึกไม่สบายใจในช่วงไหนบ้างขณะที่เราทำงานร่วมกัน?

มาร์ลอน: เราคือผู้เขียนเพลง ดังนั้นระดับความไม่สบายของฉันอาจจะไม่ได้สูงมากนัก

เคซี: มันก็เป็นเรื่องที่ดี เราไม่ได้พูดกันเลย (หัวเราะ)

มาร์ลอน: (หัวเราะ) แตกต่างจากตอนนี้ที่เราพูดกันข้ามออกไป

เคซี: ฉันเพิ่งคิดถึง [เพลง "When I Was A Young Girl" ของมาร์ลอน วิลเลียมส์]; เพลงนั้นคือเหตุผลที่ฉันคิดว่าเราทุกคนสามารถทำอัลบั้มด้วยกันได้ ฉันชอบเพลงเกี่ยวกับทิวทัศน์และภูมิทัศน์ในเพลงฟอล์ค "เช้าวันหนึ่งในเดือนพฤษภาคม" นั่นคือลักษณะที่ฉันอยากให้เพลงทุกเพลงเริ่มต้น

มาร์ลอน: ฉันภูมิใจว่าอัลบั้มนี้ออกมาเป็นอัลบั้มที่แข็งแกร่งและเรียบง่าย จริง ๆ แล้วมันดูเรียบง่าย แต่ก็มีหลายชั้นอยู่ในนั้นด้วย มีการเล่นตัวละครที่ยอดเยี่ยม และมันไม่ได้ขัดขวางตัวเอง: มันจบก่อนที่คุณจะรู้สึกปวดหัว

เกี่ยวกับการบันเทิงตัวเองในฐานะเด็กที่เติบโตขึ้นในที่ห่างไกล

มาร์ลอน: ฉันเคยเล่นเกมที่เกี่ยวกับความตาย เช่น การเดิมพันความตายกับตัวเอง โดยที่ฉันจะโยนลูกบอลขึ้นไปในอากาศ และก่อนที่จะลงมา ฉันจะบอกกับตัวเองว่า "ถ้าฉันปล่อยลูกบอลนี้ พ่อแม่ของฉันจะต้องตาย" คุณรู้ไหม แบบนั้น ฉันจะปล่อยลูกบอลและรู้สึกกลัวจริง ๆ

เคซี: โอ้ พระเจ้า นั่นคือการเล่นที่ชั่วร้าย

เกี่ยวกับการเป็นบุตรคนเดียว

เคซี: มาร์ลอนเป็นบุตรคนเดียวเหมือนฉัน เราทั้งคู่มีอาการบุตรคนเดียวเล็กน้อย ฉันคิดว่า

VMP: มันเป็นเรื่องของความเป็นอิสระหรือเปล่า? ฉันก็เป็นบุตรคนเดียวเหมือนกัน และฉันคิดว่านี่คือหนึ่งในหลาย ๆ วิธีที่มันชัดเจนในตัวฉันและพฤติกรรมของฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลักษณะแรกของฉันคือการแก้ปัญหาของตัวเองก่อนจะบอกให้คนอื่นรู้ ฉันทำเช่นนั้นแน่นอน และเด็กคนเดียวหลายคนที่ฉันรู้จักก็ทำเช่นกัน

มาร์ลอน: ใช่ ไม่ใช่ฉัน — ฉันมักวิ่งไปขอความช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว! ฉันคิดว่าคุณสามารถตามใจตัวเองได้มากเมื่อคุณเป็นบุตรคนเดียวในด้านจินตนาการ คุณมีเวลาในการฝันสิ่งต่าง ๆ โดยไม่มีใครเข้ามาในพื้นที่ของคุณ

เคซี: นั่นคือสิ่งที่ฉันหวังว่าใครสักคนจะพูด ฉันไม่สามารถพูดเป็นคำพูดได้ ฉันคิดว่าฉันมีปัญหาเพราะฉันไม่เคยพูดคุยกับใคร (หัวเราะ)

เกี่ยวกับปี 2021

มาร์ลอน: ขณะนี้ฉันกำลังทัวร์เดี่ยวในบ้านเกิดของฉัน และต่อไปในปีหน้า — ประมาณ 30 วัน และฉันกำลังเขียนอัลบั้มในภาษาพื้นเมืองของฉัน (หมายเหตุ — เทรีโอ เป็นภาษาตำบลที่พูดโดยชาวมาออรี: ชนพื้นเมืองของนิวซีแลนด์) ฉันไม่พูดภาษานี้ที่บ้านอีกต่อไป แต่เมื่อฉันยังเป็นเด็ก ฉันไปโรงเรียนอนุบาลที่มีการเรียนรู้แบบครบถ้วน ภาษาเทรีโอของฉันเริ่มลดน้อยลงเมื่อฉันโตขึ้นและไม่พูดมันเป็นประจำ ฉันพยายามเขียนในภาษาเท่าที่จะทำได้: ฉันทำให้ดีที่สุดที่จะเข้าถึงภาษาเทรีโอและอยู่ในนั้น ฉันกำลังเขียนกับผู้ร่วมเขียนที่พูดภาษานี้คล่อง และเขาช่วยฉันหาทางของตัวเอง ฉันมีความสุขที่จะเรียนรู้ และยินดีที่จะเรียนรู้ไปเรื่อย ๆ: มันสดชื่นและตื่นเต้น

เคซี: ตอนนี้ ทุกคนรู้สึกอ่อนไหวและเหงา และอาจจะนั่นคือเหตุผลที่ฉันกำลังจะซื้อโบสถ์ [ในเมืองที่ฉันไปเรียน] ฉันไม่ต้องการที่จะปรับปรุงหรือก่อสร้างมันใหม่เต็มที่; ฉันต้องการให้มันเป็นชิ้นส่วนที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของชุมชน

interview

Susannah Young

Susannah Young is a self-employed communications strategist, writer and editor living in Chicago. Since 2009, she has also worked as a music critic. Her writing has appeared in the book Vinyl Me, Please: 100 Albums You Need in Your Collection (Abrams Image, 2017) as well as on VMP’s Magazine, Pitchfork and KCRW, among other publications.