Mount Eerie przekonuje nas do gorącej miłości

Historia i muzyka katalogu Phila Elveruma — a szczególnie trzech albumów po śmierci jego żony — to ciągłe zderzenie z pojęciem uwolnienia w najbardziej niekomfortowy sposób. Elverum nie pisze o koncepcji "uwolnienia" w pusty, nowoczesny, hipotezyczny sposób, który można by usłyszeć z ust radosnego nauczyciela jogi, ale raczej o idei "uwolnienia" z miejsca przetrwania, które życie często narzuca. Lecz Lost Wisdom, Pt. 2 nie zawiera visceralnych portretów żalu z A Crow Looked At Me i Now Only, które szczegółowo opisują proces i konsekwencje śmierci jego żony oraz matki jego córki, ale zamiast tego przedstawia łagodniejsze, bardziej gotowe do odpuszczenia po rozwodzie.

Sonicznie, jest bardziej łagodny niż jego poprzednicy — bardziej westchnienie niż szloch, tworząc oszczędną medytację. Teksty na Lost Wisdom, Pt. 2 są często bardziej zagadkowe i wypełnione mniej namacalnymi metaforami — być może dlatego, że śmierć jest nieuchronnie namacalna — ale dostarczają nam garstkę charakterystycznych wciągających wignetek Elveruma, jak dzień, w którym tabloidy ogłosiły jego separację ("Niechciana uwaga z nieludzkiego, delirium absurdalnego, innego świata, który ciągle próbuje cię zjeść") lub brutalne realia rozwodu ("dziwny, wracając do moich rodziców").

Tutaj, wokalistka Julie Doiron z Eric’s Trip dołącza do niego po raz drugi, po 2008 roku Lost Wisdom. Jej obecność jest zarówno świeżym, kojącym środkiem, jak i przypomnieniem o dwóch osobach i perspektywach zaangażowanych w rozpad. Zmienia ton wcześniejszej całkowitej samotności Elveruma, sygnalizując nowy, lżejszy rodzaj żalu. Jej występ jest prosty i piękny, przekraczając niedoskonałe, wchodząc i wychodząc z wokali Elveruma — czasami stojąc na własnych nogach — zaczynając lub kończąc frazy często przed lub po sobie, jak dwie osoby kroczące boleśnie w niezgodzie. Efekt to inny rodzaj albumu o zerwaniu. Brakuje w nim złości i goryczy, a nawet jakichkolwiek podnoszących na duchu, uproszczonych lekcji, które można by wydobyć i z dumą ogłosić. Ich medytacje i wspomnienia radośnie pozbawione są tezy, istnieją jedynie po to, by istnieć.

Harmonizują, niedoskonałe, przez całe "Pink Light" nad akordami gitary wypełnionymi niepokojem, opisując zakochiwanie się w różowym świetle niespodziewanej wiosny, której powietrze jest teraz wypełnione "ludzkimi szczątkami", szczerze pytając: "Czy mogłaby być inna wiosna?"

Lost Wisdom, Pt. 2 może służyć jako pocieszenie dla każdego, kto kiedykolwiek tak głęboko zastanawiał się nad swoją własną kruchością, że jest przekonany, że miłość może nie być tego warta. To dowód, że uwolnienie kogoś, bez względu na to, jak chaotyczne czy bolesne, jest często aktem miłości i dobroci. A w bólu i pytaniach albumu, Elverum wyobraża sobie, jak przekazuje córce słowa mądrości, będąc na łożu śmierci w "Real Lost Wisdom": "Kochaj namiętnie, tak jak my, nie odwracając wzroku. Dla miłości, warto. Patrz w ogień."