Watch the Throne obchodzi 5. rocznicę

Świętujemy Watch the Throne Jay-Z i Kanye, album, który w dniu premiery był krytykowany za "świętowanie bogactwa" w czasach recesji. Ta krytyka w dużej mierze chybiała celu albumu. Dziś ma 5 lat.

“Ostatni kapitalista, którego powiesimy, będzie tym, który sprzedał nam linę.” -- Karl Marx

“Gdybyś przeżył to, co ja, też byłbyś w Paryżu i się upijał.” -- Jay Z

6 sierpnia 2011 roku, po raz pierwszy w swojej 151-letniej historii, Standard & Poor’s obniżył rating kredytowy Stanów Zjednoczonych z AAA do AA+. Niezwykły ruch - który nastąpił po głosowaniach Kongresu dotyczących podniesienia limitu zadłużenia i manipulacji jena przez rząd japoński - spowodował globalną panikę. Rynki na wszystkich pięciu kontynentach załamały się, przerywając delikatną odbudowę po kryzysie finansowym z 2008 roku, który był najgorszym spadkiem gospodarczym od Wielkiej Depresji.

Watch the Throne został wydany dwa dni później. Był nagrywany w urywkach w rozległych posiadłościach w Australii i Anglii; w nowoczesnych studio w Honolulu; w Paryżu i Los Angeles; w południowej Francji i Abu Dhabi; w Electric Lady, w Mercer, w Tribeca Grand.

Na koniec 2010 roku Kanye West był najbardziej wyrazistym amerykańskim bohaterem. Przerobił kolekcję płyt swojej matki na Benzy, plecaki, tabliczki, drwił z prezydenta, nagrał album elektro-R&B, został wygnany z kraju za ukradzenie fałszywego trofeum od białej kobiety, zaczął nosić tylko garnitury, zaczął nosić tylko czerwony skórzany strój i złoto, był stażystą i wydał swoje arcydzieło. Kto przetrwa w Ameryce?

Kiedy Watch the Throne się ukazał, myślałem o Amy Winehouse. Moja ciotka miała wypadek poza Palm Springs, przez jakiś czas była podłączona do aparatury podtrzymującej życie, a potem ją odłączono. Mój tata i brat przylecieli do Winnipeg z D.C., a moja mama i rodzina cioci z pustyni. Amy zmarła w pewnym momencie podczas całej tej sytuacji; nie pamiętam dokładnie, ale złapała cały smutek, który tłumiłem przez inne wydarzenia. Mieszkałem w Minneapolis. Pojechałem sam Highlanderem mojej mamy do Winnipeg, słuchając Frank i "Otis." Na granicy zmieniłem paszporty i przekonałem strażników, żeby wpuścili mnie do linii Nexus. Nieźle, co? Dla niektórych imigrantów.

Flex puścił "Otis" przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, a oczekiwania się wyrównały, cynizm miał trochę duszy, by go zająć.

Kiedy cyfrowa wersja Watch the Throne została odblokowana, cudownie bez przcieków, goliłem się, ponieważ ktoś wspomniał, że mój wujek, wdowiec, był obrażony, że przyjechałem z zarostem. Nie mam pojęcia, czy to prawda. Wsiadłem do Highlandera i pojechałem na wschód Portage, przejeżdżając przez most Moray, przez Charleswood i Roblin Park.

"No Church in the Wild" uczyniło Franka Oceana gwiazdą. "Sunglasses and Advil" było najbardziej znanym cytatem z Nocy Pierwszej, ale werset Jay'a odwraca prawie wszystko, co było nie tak z Blueprint 3. Jego głos wygina i łama się ("Wszystko. Białe. Jak. Miałem. całość wybieloną"). Brzmi jak w domu.

"Lift Off" marnuje wspaniałe outro. W "Who Gon Stop Me," Jay mówi, że "pojawie się w bieli, bez skarpetek" jakby "JAK KSIĄŻĘ NOWEGO JORKU MOŻE NOSIĆ SANDALY Z DŻINSAMI? SANDALY Z ODKRYTYMI PALCAMI Z DŻINSAMI? JAK KSIĄŻĘ NOWEGO JORKU MOŻE NOSIĆ SANDALY Z DŻINSAMI I MA 42 LATA?" nigdy się nie zdarzyło. Pan Hudson powinien wrócić do gry w Unrealu. A&R lub zespół stażystów powinien był być zatrudniony, aby trzymać dubstep z dala od albumu.

Ale co innego? Te kilka wpadek na bok, Watch the Throne jest pełen pięknie wyważonych, ekonomicznych utworów na lato i letnie kaczenie. Złota okładka na bok, to nie jest naprawdę yacht rap, ale jest prawie tam...jak fishing boat rap. Ta sekwencja od "Niggas in Paris" do "Otis" do "Gotta Have It" to jedna z najgroźniejszych kombinacji, jakie mogę wymyślić z tej dekady.

Yasiin Bey zrobił swoją społeczno-politycznie zaangażowaną wersję utworu, i powiedział "Co to do cholery jest Margiela?" co było może dobrym pytaniem w tamtym czasie. Ale oryginalne "Paris" było odpowiedzią na kryzys czystej wody i bankructwo, ponieważ zachorowałeś na raka. Tak samo było z "Otis."

No I.D. udzielił wywiadów, w których w większej mierze odcina się od Watch the Throne. Nie podobał mu się kierunek, w jakim zmierzali Jay i Kanye. Był praktycznie w zgodzie z resztą kraju; gdy album się ukazał, każdy nazywał go "opulentny" i mówił patrząc na okładkę to pieprzona recesja, pokaż trochę szacunku.

Ogromna porażka krytyczna w 2011 roku polegała na przedstawieniu Watch the Throne jako albumu bogatych facetów o byciu bogatym. Tak nie jest; to album o byciu czarnym w Ameryce i o izolującym charakterze sławy. Kiedy te dwa tematy się zderzają ("Paris", "The Joy", "Murder to Excellence"), to plasuje się wśród najlepszych prac obu artystów.

Album nie jest na tyle skomplikowany, że to test Rorschacha, w którym wyciągamy z niego to, na co patrzymy przez lens każdego roku. Było to wszystko tam za pierwszym razem: W "Welcome to the Jungle" Jay mówi "Jestem torturowaną duszą, żyję w przebraniu"; "Mamo, spójrz na swojego syna -- co stało się z moim uśmiechem?"; i "Gdzie do cholery jest prasa? Gdzie do cholery jest prezydent?/ Albo wiedzą, albo ich to nie obchodzi, jestem pieprzonym przygnębiony." W "New Day", po tym, jak Kanye mówi, że może sprawić, że jego syn będzie Republikaninem, aby biali ludzie go zaakceptowali, rapuje, "Chcę tylko, aby był kimś, kogo ludzie lubią."

Można również odnaleźć szaleńczą radość w tych dyskusjach. Wers Jay'a w "That's My Bitch" to jego elevator pitch na piękno czarnych kobiet; "Oh shit, to tylko czarni na czarnych na czarnych" od Kanye w "Gotta Have It" jest ekstatyczne.

Zauważono, że Kanye wydawał się być kreatywną siłą za większością tych utworów, ale najbardziej wymownym momentem było, gdy on był tym powściągliwym. "Murder to Excellence" zawiera jedne z najlepszych tekstów Jay'a od jego emerytury (zwłaszcza fragment "Przybyłem w dniu śmierci Freda Hamptona"), ale to Kanye, kto włącza się, spokojny i opanowany, aby utrzymać wszystko na torze i w jedności. Czyta statystyki dotyczące morderstw, wzywa do działania. Jay, centrum rapowego uniwersum przez ponad dekadę, ma swobodę, aby zmienić swoją grę i grać na swoich pozostałych atutach. Tak to myślą optymiści, jak Jordan robił z Wizards.

Kiedy dym opadł, No I.D. właściwie wyprodukował jedną piosenkę na albumie -- w pewnym sensie. "Primetime" był bonusem, pięknie bezformowym kawałkiem, gdzie Jay rapuje o piciu Ciroc, aby dodać pieniędzy do portfolio Diddy'ego, a Kanye mówi dziewczynie, aby unosiła się w wannie, aż wróci do domu. Ale to jest kanon, ponieważ bonusowe utwory ("HAM" i "The Joy" w tym, plus komicznie wielkie "Illest Motherfucker Alive") to cztery z najsilniejszych na projekcie.

Pamiętam bardzo niewiele o pogrzebie mojej ciotki. Prawie nic nie pamiętam o słuchaniu Watch the Throne 8 sierpnia, tylko, że faktycznie go słuchałem i że jeździłem po całej zachodniej stronie Winnipeg, gdy to robiłem. A może to sprawia, że chcę łączyć kropki, jak to robią finansowi hawkowie. Ale w albumie jest ogromne poczucie straty. Opisuje rozpad małżeństw i pustkę sukcesu kapitalistycznego. Jeśli jednocześnie świętuje pułapki obu, cóż, to jest typowo amerykańskie.