Szukając przeszłości w A.M. zespołu Wilco

Wokół Wilco krąży pewna mitologia w dzisiejszych czasach. Znani są jako zespół z Chicago, który spopularyzował niezależną muzykę. O ich twórczości powstał kontrowersyjny dokument w tym samym roku, w którym wydali swoją najkomercyjniej udaną i krytycznie uwielbianą płytę, Yankee Hotel Foxtrot. Stworzyli nawet własny festiwal muzyczny, Solid Sound. Lider zespołu Jeff Tweedy stał się synonimem „rocka taty”, jeśli chodzi o kierunek, w jakim driftowały najnowsze albumy Wilco, a także literalnie pisał i nagrywał album ze swoim synem Spencerem w odpowiedniej, choć oczywiście nazwanej grupie Tweedy.

Zanim jednak Wilco stało się symbolem trwałej muzyki alternatywnej, był A.M., wydany przez Sire/Reprise w 1995 roku. Debiutancki singiel „Box Full Of Letters” otwiera album, maskując rozstanie rock and rollem w stylu kabrioletu. Później „Casino Queen”, który obecnie uważany jest za nieodłączny element koncertów Wilco, zawiera solówkę na skrzypcach, którą aktualny gitarzysta Nels Cline absolutnie niszczy dzisiaj.

Jednak A.M. zdobyło mediocre recenzje i sprzedaż po wydaniu. W rzeczywistości LP pochodzi z kontrowersyjnych korzeni. Tweedy początkowo grał z piosenkarzem i autorem tekstów Jayem Farrarem w grupie alt-country Uncle Tupelo, zanim stworzył Wilco. Dwaj młodzi muzycy spotkali się w klasie angielskiego w Belleville West High School w 1981 roku. Z perkusistą Mike'em Heidornem trio wydało swój debiut No Depression w 1990 roku. Nazwany na cześć piosenki Carter Family, album w jakiś sposób łączy tradycyjny folk, punkowe tempo, harmonie i cowbelle. On również stał się własnym dziedzictwem nagraniowym.

Farrar właściwie był głównym autorem tekstów w Uncle Tupelo, więc kiedy się rozpadli w 1994 roku, wielu fanów z niecierpliwością czekało na nowy projekt Farrara, Son Volt. A.M., wydany tuż przed znacznie preferowanym debiutem Son Volt Trace, był ogólnie uważany za wersję Tweedy'ego w kontynuacji Uncle Tupelo. W prawdzie reprezentował on rywalizację między Tweedy'm a Farrarem.

Słuchając A.M. dzisiaj, odkrywa się wszystkie te wpływy. Wydaje się dziwne, że ukazał się w tym samym roku co Wowee Zowee Pavement, debiut Sleater-Kinney, czy nawet self-titled LP Elliott Smitha. Te albumy szczególnie odzwierciedlają to, co działo się wokół tych artystów — popularyzację grunge’u, początek riot grrrl i początki emo-folk. Ale A.M. nie jest zbyt alternatywnym rockiem. Nie pasuje dokładnie do tego, co teraz porównujemy do liderów gatunku, takich jak R.E.M. (college rock), Radiohead (eksperymentalny), Blur (Britpop) i innych.

Raczej A.M. wydaje się spoglądać wstecz tyle, co zapowiada przyszłość Wilco. Już od hołdu dla radia Top 40 w tytule i okładce albumu, album ten rozważa swoją historię. Z Uncle Tupelo Wilco pożycza tag gatunku alt-country. Gitary pedal steel i tradycyjne instrumentarium bluegrassowe mieszają się z standardowym zestawem gitar-perkusjon-bass. Utwory takie jak „Pick Up The Change” z wyraźnym brzmieniem i banjo w „That’s Not The Issue” podkreślają te country korzenie. W tamtym czasie Rolling Stone porównywał nawet A.M. do ikon folk rocka lat 60., takich jak Gram Parsons i Neil Young. A patrząc jeszcze dalej wstecz, wpływy Uncle Tupelo, takie jak Hank Williams, można usłyszeć w balladach jak „It’s Just That Simple.” Ta piosenka, jedyny utwór Wilco napisany przez basistę/multiinstrumentalistę Johna Stirratt, podąża ścieżką sercowego bólu i smutku pedal steel w głębokich utworach jak „I Can’t Help It (If I’m Still In Love With You).”

Jednak w kontekście dziewięciu albumowej dyskografii Wilco, A.M. jest precyzyjnie logicznym początkiem. Refren szorstkiego, zmęczonego alkoholem i marihuaną wokalu Tweedy’ego jest oczywiście wyróżniającą cechą brzmienia zespołu. A eksperymentalizm grupy w łączeniu tych wpływów od początku zdaje się przewidywać, jak Wilco mogłoby przejść od ambitnego podwójnego LP jak Being There do coverów Woody'ego Guthriego z Billym Braggem w sesjach Mermaid Avenue, czy od blues rockowych melodii na niedocenianym Sky Blue Sky aż po dobrodusznych władców przemysłu, którzy występują przeciw systemowi, wydając nowe albumy, takie jak Star Wars z dnia na dzień za darmo. A.M. rozpoczęło mitologię zespołu, ale jak w większości opowieści ludowych, jej korzenie sięgają jeszcze głębiej.