Manifest Public Enemy

W wywiadzie dotyczącym powstawania piosenki z Rolling Stone, 25 lat po jej wydaniu, Chuck D powiedział: „Wszystko, co pamiętam, to Spike, który mówił: 'Szukam hymnu.'”

I hymnu dostarczyli: gęsty od aluzji muzycznych i politycznych, jest tak prosty, jak refren: „Fight the power! / Musimy walczyć z siłami, które są.” Są tam odniesienia do przemówień liderów Ruchu Praw Obywatelskich i pełne warstw czarnego funku i soulu (17 sampli w pierwszych 10 sekundach, powiedział Chuck D magazynowi Keyboard w 1990 roku - z „150, może 200 sampli na Fear of a Black Planet.” Wśród licznych sampli są dźwięki Jamesa Browna, Sly & the Family Stone, Afriki Bambaataa, a nawet kawałek „Yo! Bum Rush the Show” od Public Enemy.

Grupa zaczerpnęła tytuł piosenki i sentyment z utworu „Fight the Power” od The Isley Brothers; słysząc ich piosenkę w wieku 15 lat, Chuck D powiedział NPR w 2018 roku, „to był pierwszy raz, kiedy usłyszałem przekleństwo na płycie.” W tym wywiadzie rozmawiał z Erniem Isleyem o pochodzeniu oryginalnego „Fight the Power” i jak powstała wersja Public Enemy. Chuck D powiedział, że powiedział Spike'owi Lee, „Nie chcemy sampelować z płyty. To, co chcemy zrobić, to przechować pochodnię znaczenia - krzyczeć i wrzeszczeć na hipokryzję.” Krzyczeli i wrzeszczeli ponownie w 2020 roku, kiedy zremiksowali piosenkę, z udziałem Nas, Rapsody, Black Thought, Jahi, YG i Questlove.

Jak Na Jaka z Uwag od Dylana “CineMasai” Greena bardziej szczegółowo opisują, po wydaniu „Fight the Power”, Fear of a Black Planet prawie nie powstało, ze względu na kontrowersje dotyczące antysemickich uwag uczynionych przez „Ministra Informacji” Public Enemy, Profesora Griffa. Gdybyśmy doświadczyli premiery Fear of a Black Planet w naszym obecnym kontekście - kiedy nawet zwolennicy sprawiedliwości naprawczej mogą szybko anulować artystów i inne postacie publiczne za mniej - możliwe, że nie zobaczylibyśmy reszty albumu. Grupa poniosła wtedy konsekwencje: Public Enemy tymczasowo rozpadając się, spotkała się z ostrą krytyką za te uwagi. Ale „Fight the Power” i cały album Fear of a Black Planet są produktami unikalnego zestawu okoliczności; to były lata 90., a dzięki sojusznikom jak Spike Lee oraz potrzebie kogoś, kto by mówił o gwałtownym rasizmie w Nowym Jorku w tamtym czasie, Public Enemy stało się rzecznikami rewolucji.

W refleksji nad albumem z 2016 roku dla Pitchfork, Dorian Lynskey napisał: „Historia politycznej muzyki - cóż, każdej formy zaangażowania politycznego - wielokrotnie mówi nam, że można być radykalnie postępowym na jednej płaszczyźnie i niepokojąco reakcyjnym na innej; że twoi bohaterowie mogą czasami zachowywać się jak złoczyńcy; że ostry intelekt i dobre serce mają swoje granice.”

Musimy czuć się komfortowo z tym napięciem, w którym coś takiego jak „Fight the Power” może być hymnem, piosenką protestacyjną dla swojego danego momentu, ale także uniwersalną w zastosowaniu, a jednocześnie pochodzącą od mówców, którzy są niedoskonali. Może piosenka nie zmieniła świata, ale była zawołaniem bojowym dla ludzi, którzy kiwali głowami od 1989 roku - i może jeszcze będzie.