Oglądaj melodie: Young@Heart

Grupy coverowe to ryzykowna sprawa. Cyniczne podejście mówi, że większość czasu to prymitywne wyłudzanie pieniędzy przez mniej utalentowanych muzyków, którzy wypluwają bladych naśladowców hitów Top 40, ale z drugiej strony, czasami otrzymujesz coś naprawdę sublime, co dodaje nowych wymiarów do oryginalnego dzieła. Myśl mniej o Mini Kiss i Lez Zeppelin, a bardziej o interpretacji Kurt Cobaina utworu "Man Who Sold The World" lub serii albumów American Recordings Johnny’ego Casha, a zmierzasz w dobrym kierunku. Jestem fanem nowości jak każdy inny, ale plastikowe poczucie to cecha, a nie wada. Choć perspektywa osiemdziesięciolatków atakujących pop hity może wydawać się tanim chwytliwym hasłem, Young@Heart kończy z prezentowaniem nie tylko niespodziewanie unikalnego podejścia do coverów, ale także może zmienić twoje postrzeganie późniejszych lat życia w ogóle.

Warto wspomnieć, że Chór Young@Heart, który został założony w 1982 roku, nie jest dokładnie pierwszą grupą śpiewaków, którzy przyjęli ekstremalne podejście do przyswajania popowych standardów. Pod koniec lat 70. Langley Schools Music Project znacząco nagrał kanadyjskie dzieci ze szkół podstawowych śpiewające utwory autorstwa Davida Bowiego i Beach Boys, i miało to podobny, choć przeciwny efekt jak jego starsi koledzy. Choć oba te projekty mogą wydawać się ścieżkami o najmniejszym oporze w poszukiwaniu nowych sposobów doceniania muzyki, z którą już masz relację, jakoś wciąż nie ma w tym doświadczeniu nic taniego. Z jednej strony spełnia się niezaprzeczalny element niewinności, a z drugiej waga mądrości, która pochodzi z życia, które zostało przeżyte.

Warto wspomnieć, że Chór Young@Heart, który został założony w 1982 roku, nie jest dokładnie pierwszą grupą śpiewaków, którzy przyjęli ekstremalne podejście do przyswajania popowych standardów. Pod koniec lat 70. Langley Schools Music Project znacząco nagrał kanadyjskie dzieci ze szkół podstawowych śpiewające utwory autorstwa Davida Bowiego i Beach Boys, i miało to podobny, choć przeciwny efekt jak jego starsi koledzy. Choć oba te projekty mogą wydawać się ścieżkami o najmniejszym oporze w poszukiwaniu nowych sposobów doceniania muzyki, z którą już masz relację, jakoś wciąż nie ma w tym doświadczeniu nic taniego. Z jednej strony spełnia się niezaprzeczalny element niewinności, a z drugiej waga mądrości, która pochodzi z życia, które zostało przeżyte.

Możesz pomyśleć, że piosenka „Fix You” Coldplay była przesłodzona, ale słuchając jej w delikatnym głosie mężczyzny, który ma prawie 90 lat, to przerażające. Początkowo napisana, aby pomóc Gwyneth Paltrow przejść przez smutek po śmierci jej ojca, teraz brzmi znacznie bardziej zinternalizowane, śpiewak przetwarza żale, pociesza innych członków rodziny i siebie w obliczu ich własnej śmiertelności. „Kiedy łzy spływają ci po twarzy / Kiedy tracisz coś, czego nie można zastąpić / Kiedy kochasz kogoś, ale to marnuje się / Czy może być gorzej?” Nie, NIE płaczę! Po prostu... trochę... GNOJU... w moim oku!

Nie może być wszystkiego takiego jak ten, więc repertuar uzupełniają dzikie interpretacje różnorodnych hitów baby boom, w tym „I Got You (I Feel Good)” Jamesa Browna, „Dancing in the Dark” Bruce’a Springsteena i „Yes We Can Can” Allena Toussainta, z którymi śpiewacy naprawdę zmagają się, by je dobrze wykonać. Jak można nie kochać grupy starszych ludzi śpiewających „Golden Years” Davida Bowiego? Bowie mógł to napisać dla Elvisa, ale wyraźnie było to przeznaczone dla mężczyzn i kobiet, którzy są już w swoich złotych latach (whop whop whop).

Jak można się spodziewać, śmierć jest obecna w każdej klatce tego filmu, ale sposób, w jaki jest doświadczana i z nią się zmaga, jest właściwie odświeżający, jeśli to możliwe. To grupa mężczyzn i kobiet, którzy w swoim wieku mają prawdopodobnie więcej przyjaciół pod ziemią niż na powierzchni, więc chociaż są oczywiście emocjonalne reakcje na śmierć ich kolegów z chóru, to doświadczenie, które straciło zdolność szokowania ich jakimkolwiek rodzajem stagnacji. Kiedy dowiadują się tuż przed występem, że jeden z ich członków zmarł, pozwalają sobie na chwilę, aby to przetrawić, a potem wracają do pracy nad zbliżającym się występem. Odwołanie występu z powodu czyjejś śmierci byłoby nie tylko niespotykane, ale byłoby też obrazą dla pragnień tego członka. Pewna kobieta mówi: „Jeśli się załamuję na scenie, po prostu mnie zaciągnij i kontynuuj występ.”

Dla wielu śpiewaków bycie w grupie to to, co sprawia, że wstają rano z łóżka. Kiedy słyszysz, że jeden z członków opuścił tylko kilka występów mimo przejścia przez nie mniej niż sześć sesji chemioterapii w trakcie swojej kadencji, dostrzegasz naprawdę gorzko-słodkie poczucie, jak ważna jest ta organizacja w ich życiu. Trudno jest nie oglądać tego i nie zastanawiać się, gdzie będziesz, gdy będziesz tak stary jak ci ludzie i czy będziesz tak szczęśliwy, aktywny i otwarty na nowe rzeczy. Mówię tu o mężczyznach i kobietach, których gusta muzyczne sięgają od klasyki po operę i potrafią otworzyć umysły na tyle szeroko, aby zrozumieć „Schizophrenię” Sonic Youth, co robi wrażenie w każdym wieku!

Starsi ludzie są wspaniali, a szkoda, że niektórzy z głośnych rasistów nadali złe imię naprawdę wybitnym starszym ludziom, którzy wciąż pełni są niewinnego podejścia do życia. To podwójna radość, że Young@Heart potrafi dobrze reprezentować tych starszych panów i panie, ale także udaje się przewrócić tak wiele piosenek do góry nogami, oferując zaskakująco jasne spojrzenie na śmiertelność.