Album tygodnia: YG's 'Still Brazy'

przez Michael Penn II

Każdego tygodnia opowiadamy o albumie, z którym uważamy, że musisz spędzić czas. Albumem tego tygodnia jest drugi album YG, Still Brazy.

W ciągu pierwszych 90 sekund Still Brazy, YG i kumple nałożyli zakaz na wszystkich, którzy nagle mutują w Piru, gdy tylko zobaczą pierwszą palmę przy LAX:

“Nie obchodzi mnie, kogo opłacacie / Które imię wymieniacie, nie jesteście tu mile widziani / Bo pierdolicie naszą reputację / Bawicie się w ugrupowanie, to naprawdę wojna tutaj!”

Od razu widać, że YG 400 ma dość fałszywego gangsterstwa. To moment klarowności terytorialnej, który jest niezbędny w dyskusji na temat mainstreamowego wpływu kultury gangów; po YG i wielu innych - Young Thug, Chief Keef, ScHoolBoy Q, oczywiście starszy Lil Wayne - tak łatwo, jak niebezpiecznie jest zauważyć, jak uliczne fonetyki przekraczają w domyślny amerykański nowoczesny slang. Wiem, bo jestem tak samo winny, jak dziesiętoklasiści, których widzę, jak opisują, jak bardzo bool był ich dzień w szkole w iMessage. Nie wspominając o tym, jak swobodnie „bang bang” i „3hunna” stało się stałymi elementami w randomowych rozmowach po tym, jak „I Don’t Like” katapultowało drill music do ogólnokrajowej świadomości.

Przypadkowy fan doskonale wie, że nie powinien igrać z żadnym zastępstwem B, C lub K w Compton, The Hundreds czy East New York. To skomplikowana sieć, którą tworzymy, adorując naszych gangsterów. Usłyszeć takie uczucie resentamentu od YG nasuwa pytanie, jak mainstreamowy sukces na niego wpłynął; nurkując w pieniądzach tych, którzy mogą sobie na to pozwolić, podczas gdy dzieciaki bawią się w hood shit jakby to było gospel. Z drugiej strony, to najmniejszy z jego problemów na Still Brazy: nadal nie wie, kto go postrzelił, obserwuje policjantów strzelających do innych ludzi, kłóci się z najbliższymi przyjaciółmi, a każdy znajdzie czas, żeby błagać go o pieniądze, nawet jeśli nie są tam w jego najciemniejszej godzinie. Gdzie My Krazy Life rozgrywa się w reminiscencyjnym formacie dorastania, wyraźnie widać, że chip na jego Chuck Taylors to: YG uosabia „więcej pieniędzy, więcej problemów” i staje na wysokości zadania, bo ma dość bzdur.

W ciągu 47 minut YG z gracją unika drugiego albumowego dołka: zagłębiając się głębiej w swoją osobistą ciemność, tworząc większy krok w omawianiu światopoglądu i nie spierdolając fali, która go tam zaprowadziła. Działa na trzech cylindrach, przyjmując wyzwania związane z pokonywaniem postrzegania samego siebie i tego, skąd pochodzi. W tej liście utworów jest mało do dodania, a skity pełnią rolę krótkich przebłysków, aby skontextualizować myślenie YG.

Still Brazy to album, który możesz przesłuchać w dowolnym momencie lata, nie czując się wypompowany, dzięki typowym utworom YG, jak „Word is Bond” i „I Got a Question”, który zawiera ponadprzeciętny wers Wayne'a, który w 2016 roku jest trudniejszy do znalezienia. “Why You Always Hatin’?” nie jest dokładnie home-runem w sadze YG/Drake, dzięki drakonowi, który brzmi bardziej skupiony, ale mamy przyjemność być świadkami okrzyku Kamaiyah, który przynajmniej na kilka następnych lat okaże się istotny, niezależnie od tego, czy nagranie osiągnie status platyny, jak to przewiduje YG.

Ale jest natychmiastowy klasyk w “Twist My Fingaz”: w tonie “Who Do You Love?”, zachęcające połączenia syntezatora i talkboxów Terrace Martina zapewniają świeże wprowadzenie, którego nie wiedzieliśmy, że potrzebujemy: takie, w którym YG brzmi, jakby bawił się z całą tą bzdurą, którą odziedziczył, niezależnie od tego, kto chce go zobaczyć upadającego. To radosny, ale ostrożny utwór, który brzmi jak muzyka dla naszego protagonisty z wystarczającą przestrzenią, aby opisać, jak dokuczliwy jest jego świat. Gdyby Baby Boy miał remake tego lata, Tyrese i Yvette odtwarzaliby to w Honda Accord z 2000 roku z złotymi Daytonami, w drodze po dwa tacos z wołowiną z Lucy’s. To naprawdę poważna sprawa.

Pomimo zauważalnej nieobecności DJ Mustarda - oni się pokłócili, a potem pogodzili - dźwięki Still Brazy to certyfikowany G-funk, który jest niezaprzeczalnie zaprojektowany, aby brzmieć wszędzie i wszędzie. DJ Swish, Terrace Martin, CT Beats, P-Lo oraz 1500 or Nothin znaleźli równowagę, aby przekształcić nowe wysiłki w coś, co jest świadome teraźniejszości, zachowując jednocześnie korzenie w Dre, Snoopie i Quiku. Najlepszy G-funk estetyki lat 90-tych miał wyobrażeniową jakość, która artykułuje swoje otoczenie do tego stopnia, że słuchacz mógł sobie wyobrazić zarówno zabawę, jak i paranoję. “Who Shot Me?” brzmi jak luźne myśli podczas palenia jointa samemu na końcu dnia, podczas gdy “Bool, Balm & Bollective” jest tak swobodne jak jego tytuł, dając YG przestrzeń do oddychania i refleksji, podczas gdy szuka rady od OGs, którzy widzieli ten świat wcześniej.

Założę się, że ci sami OGs mówili mu o tym, jaką bzdurą jest policja w dzielnicach takich jak CPT. Jeśli nie, YG na pewno to odczuł i jest tym przerażony. Tak bardzo, że ostatnie kilka lapów Still Brazy - kolejny natychmiastowy klasyk “FDT”, w stylu wignetowym “Blacks & Browns” oraz mrożący krew w żyłach “Police Get Away Wit’ Murder” są poświęcone potępieniu przemocy fizycznej i politycznej. Nie zdradzając zbyt wiele, to jedna z najbardziej intrygujących sekcji, jakie znajdziesz na rapowym LP w tym roku.

Z jego wywiadu z Matthew Straussem z Pitchfork w czerwcu 2016:

Jednak w tej chwili kryje się szansa: gdy YG nadal posuwa się naprzód ze swoją sztuką - pojednując się ze swoimi demonami, jednocześnie celując w przemoc społeczną i strukturalną dręczącą jego społeczność - czy uwolni się od patriarchalnej normatywności, jaką, jak wszyscy mężczyźni, odziedziczył w jakimś stopniu? Czas pokaże, ale nie powinien być pozbawiony swojej szansy na zmaganie się z tym w ten sam sposób, w jaki staje naprzeciw policji na swojej ulicy lub głupich próbujących zrujnować naszą naród.

Still Brazy to znaczący krok naprzód w blockbusterowych wysiłkach G-funk, o które YG się stara. Jest podejrzliwy i niepewny, co w jego świecie jest prawdziwe, ale nie pochłonęło go to do tego stopnia, że nie może co roku rozwalić ulic latem. Bardziej wyraźne polityczne implikacje tego albumu już zostawiają ślad... bezpiecznie można przypuszczać, że powód, dla którego wersja albumowa “FDT” została ocenzurowana w niewyobrażalny sposób, to Secret Service. Groźby snajpowania Trumpa to jedno, ale dlaczego cenzurować “Czarna miłość i brązowa duma w zestawach?”, jakby to nie było pozytywne budowanie dla dzielnicy i kraju? Ponadto, czy biali chłopcy, którzy bool poza Starbucks, będą wołać o rozprawieniu się z latynoskimi stereotypami czy powiedzą imię LaQuana McDonalda, gdy YG przyjedzie do ich miasta? Podsumowując, jeśli komitet Grammy nie chce teraz, aby dzieci z podstawówki gromadziły się na ulicach w anty-Trumpowych strojach, sprawa jest silniejsza niż kiedykolwiek, aby przyznać nominację stronie Tree Top w tym roku.