Album tygodnia: Southern Family

Każdego tygodnia informujemy Cię o albumie, na który naszym zdaniem warto zwrócić uwagę. Albumem tego tygodnia jest kompilacyjny album Southern Family.

Niezależnie od tego, czy zdajesz sobie z tego sprawę, czy nie, Dave Cobb w ciągu ostatnich pięciu lat stał się czymś w rodzaju country'owego Phila Spectora. Znany ze swojego powrotu do korzeni, produkcji bez Bro Country, stał się Jednoosobową Armią walczącą przeciwko falom nowoczesności w muzyce country, tworząc muzykę, która brzmi bardziej jak 1976 rok niż 2016. Mam mieszane uczucia co do tego, czy to dobra rzecz - w końcu Waylon, Willie i Merle walczyli o prawo do tworzenia takiej muzyki, jaką chcieli, i jeśli Sam Hunt chce robić country&B, powinien mieć do tego prawo - ale trudno zaprzeczyć, że prowadził kilka niesamowitych projektów. W zeszłym roku wydał albumy dla A Thousand Horses, Jasona Isbella, Andersona Easta, i megatonową bombę atomową, którą był album Chrisa Stapletona Traveller. Pracował ze Sturgillem, pracował z Jameyem, pracował z Shooterem i nawet dostał własną wytwórnię płytową - Low Country Sound - dzięki byciu Tym Gościem.

Drugim wydaniem jego wytwórni - pierwszym był niedoceniony debiut Easta Delilah - jest Southern Family, kompilacyjny album koncepcyjny mający na celu przedstawienie doświadczeń współczesnej rodziny, od rozwodów, przez siedzenie przy stołach obiadowych, po narodziny dzieci i pogrzeby dziadków. Cobb mówi, że album został zainspirowany White Mansions, koncepcyjnym albumem kompilacyjnym z 1978 roku, w którym występowali m.in. Waylon Jennings, opowiadającym historię ludzi służących w wojnie secesyjnej. Ale jeśli mamy być szczerzy, to jest wersja Cobba albumu Wanted! The Outlaws Tompalla Glasera, albumu, który zrobił tyle samo, by ugruntować dziedzictwo ruchu Outlaw Country w 1976 roku, co solowe albumy tych facetów. To może być osiągnięcie w kompilacyjnych albumach - to na pewno najlepszy, jaki słyszałem w tym roku - ale także okrążenie zwycięstwa dla Cobba; muzyka, którą produkuje dla artystów country, jest na tyle silnym ruchem, że teraz zasługuje na własny album kompilacyjny.

Co nie znaczy, że na Southern Family nie ma znaczących szczytów; cała kompilacja to ćwiczenie w ciągłym budowaniu oczekiwań i ich realizacji. John Paul White z Civil Wars rozpoczyna kompilację oszałamiającym, oszczędnym „Simple Song”, ale kiedy docierasz do Rich Robinsona - tak, tego kolesia z Black Crowes - prowadzącego chór kościoła przez „The Way Home”, prawie zapominasz o wszystkim, co było wcześniej. W międzyczasie dostajesz Shootypa Jenningsa robiącego chóralne „Can You Come Over?”, Andersona Easta robiącego Muscle Shoals-owski slam związkowy o rozwodzie („Learning”), Brandey Clark dostarczającą najbardziej emocjonalną piosenkę na całym albumie, piosenkę o zmarłym dziadku i osamotnionej babci („I Cried”), Jameya Johnsona wykonującego piosenkę o unikaniu stawiania butów na stole matki („Mama’s Table”) oraz Morgane Stapleton śpiewającą „You Are My Sunshine” z Chrisem Stapletonem w tle. Pojawiają się także gwiazdy: Zac Brown składa hołd swojej „grandma’s garden”, a Miranda Lambert pokazuje, że może dominować w brzmieniu alt-country w piosence „Sweet By and By”. Jest to, w przeciwieństwie do filmów Avengers, rzadki przypadek grupy supermocy, które faktycznie działają, tworząc coś lepszego niż same jednostki.

Southern Family nie wywołał rewolucji ani niczego - wyszedł w zeszłym miesiącu, a dopiero teraz naprawdę go posłuchałem, a przecież jestem w grupie docelowej dla takich rzeczy - ale jest kolejnym wpisem w rosnącej sferze dominacji Cobba. Cobb chciał stworzyć album, który dokumentuje życie południowej rodziny, ale naprawdę udało mu się udokumentować, gdzie znajduje się Dave Cobb w 2016 roku: na szczycie swojego fachu.