Nieuw visueel album van Washed Out behandelt de intense hyperstimulerende effecten van vandaag

Het is ook een visueel album - naast het album, dat iets meer dan een half uur duurt, is er een complete set visuals die de focus van de muziek op het niet kunnen focussen weerspiegelen. Een onstoffelijke stem die Greene verweeft in zijn met zonnebrandcrème besmeurde psychedelica, roept uit: "Muziek speelt een grote rol bij het gelukkig houden en weerhoudt mij van doordraaien", wat één mogelijke methode biedt om de waanzin tegen te gaan. Waar eerdere Washed Out-muziek zich richtte op goede vibes, voelen de zonovergoten klanken hier aan als een bewuste poging om een steeds naderende duisternis af te weren - stressvolle onderwerpen worden kalm bezongen, doordrenkt met een gevoel van sereniteit en gratie. Het zou wel eens het Washed Out-album met het meest ontwikkelde perspectief kunnen zijn, en niet alleen omdat het eigenlijk een perspectief heeft. Jetlagged en net terug van een reis uit Europa sprak ik met Greene aan de telefoon vanuit zijn thuisstudio in Atlanta, Georgia.

VMP: Je hebt afscheid genomen van Sub Pop na het uitbrengen van twee albums bij hen. Mister Mellow is uitgebracht door Stones Throw Records, een label dat bekend staat om zijn beat-georiënteerde artiesten. Hoe ben je met hen in contact gekomen?

Ernest Greene: Ik ben al heel lang een enorme fan van het label. Hun artiesten hebben mij door de jaren heen sterk beïnvloed, en sommige van mijn favoriete albums zijn uitgebracht op Stones Throw. Op een bepaald niveau is het altijd een soort droom geweest om met hen samen te werken, en Mister Mellow voelde voor mij alsof het eigenschappen had die overeenkwamen met hun esthetiek en de platen die ze doorgaans uitbrengen. Zodra ik klaar was met mijn vorige platencontract, voelde het gewoon als de juiste keuze. Ook al is het vooral bekend als een hiphoplabel, in de afgelopen jaren hebben ze platen uitgebracht die vrij divers zijn. Voor mij brengen ze veel muziek uit waar ik een fan van ben, en ik had het gevoel dat dit album daar goed zou passen.

Hoe was het om weer een vrije agent te zijn?

Ik heb het album zelf samengesteld, en nadat het klaar was, speelde ik het voor Stones Throw. Ik speelde het ook voor enkele andere labels, maar Stones Throw stond altijd bovenaan mijn lijstje. Het vreemdste deel van het vinden van een thuis voor de plaat was gebaseerd op het feit dat het geluid een beetje anders is en misschien iets meer buiten de gebaande paden ligt dan eerdere Washed Out-platen. In veel opzichten is het veel experimenteler dan alles wat ik eerder heb gedaan, dus ik wist niet zeker hoe het zou worden ontvangen toen ik het begon te spelen voor mensen. Het zou anders zijn geweest als het een rechttoe rechtaan popalbum was - labels zouden gewoon kunnen praten over marktpotentieel of zoiets. Ik voel dat dit een soort vreemd album is, dus ik vroeg me af of labels geïnteresseerd zouden zijn of niet. Gelukkig was de respons positief, en dat was een grote opluchting. Maar er was zeker een periode van tijd die een beetje zenuwslopend was.

Wat was de inspiratie om van Mister Mellow een visueel album te maken?

Vanaf heel vroeg in het proces waren beeldende kunst en bepaalde soorten animatie echt invloedrijk voor mij bij het samenstellen van de muziek voor het album. In het bijzonder was er wat vintage experimentele animatie uit de jaren '60 en '70 die deze rauwe, collagerige uitstraling heeft die voor mij echt inspirerend was. Terugkijkend op de vorige platen die ik heb gemaakt, werden ze op een traditionele manier in de studio opgenomen, waar ik probeerde de audioregistratie zo schoon en puur mogelijk te krijgen, maar ook een geluid te produceren dat zo breed en vol mogelijk was. Bij dit project was het idee om het tegenovergestelde te doen. Ik wilde dat het voelde als een ruwe schets die vijf minuten duurde om te tekenen, rauw en spontaan aanvoelend. Ik liet dat soort vibe de leiding nemen bij dit album. Het was een frisse aanpak voor mij, en ik vond het idee leuk om een beetje slordig te zijn bij het samenstellen van deze nummers, misschien hier en daar een beetje uit de tijd, wat bijdraagt aan het enigszins chaotische gevoel van sommige nummers. Naarmate ik dieper en dieper in het proces dook, had ik het 'A-ha!' moment waarop ik me realiseerde dat ik de geluiden en de visuals die ze inspireerden gewoon samen moest voegen.

Dit is een still uit het nummer "Burnout Blues" op het visuele album.

Hoe heb je de medewerkers voor het visuele deel van het album gevonden?

Ik had een lijst van animators wiens werk ik al een tijdje bewonderde en volgde op sociale media. Ik benaderde hen en kreeg een geweldige respons. Het mooie is dat hoewel ze allemaal heel eigen stijlen hebben en zelfs in heel verschillende gebieden van animatie werken, al hun werk deze handgemaakte kwaliteit, deze menselijke kwaliteit deelt, die ik goed vond passen bij de muziek die ik had gemaakt. En ik denk dat beide delen van het project elkaar op een interessante manier versterken.

Welke richtlijnen, zo die er waren, gaf je aan de kunstenaars die aan de visuals van het album werkten?

Ik had een ruwe volgorde voor het album tegen de tijd dat ik begon om mensen te benaderen en te vragen of ze deel wilden uitmaken van de plaat. Ik had ook een gevoel in mijn onderbuik over welke nummers zouden werken met welke animators, gebaseerd op hun stijlen. Ik wees hen een nummer toe en vervolgens hadden we een korte discussie over wat het nummer voor mij betekende en mogelijke ideeën voor het benaderen van de visuals, omdat ik een algemeen idee had van hoe ik wilde dat het album visueel zou verlopen. Er is geen echt lineair verhaal, er is meer een gevoel dat alles met elkaar verbindt. En het coole is dat elk van de kunstenaars zo'n unieke stijl heeft, en omdat ik zo'n grote fan van hun werk was, stond ik ervoor open hen gewoon hun gang te laten gaan en te doen wat ze wilden. Ik denk dat ze die vrijheid wel konden waarderen. Meestal wanneer ze voor een reclamespotje worden ingehuurd, is het zeldzaam dat ze hun eigen ding mogen doen, en ik denk dat het project uiteindelijk wat echt speciale visuals kreeg omdat ze de ruimte kregen om zich uit te rekken.

Wat was je reactie toen je voor het eerst de visuals van elke artiest terugkreeg?

Ik heb in het verleden video's gemaakt op een meer traditionele manier, waarbij er acteurs zijn. En in die gevallen is er een zekere mate van speelruimte bij het bewerken van zo'n project. Je kunt door meerdere rondes van bewerken gaan waarbij veel verschillende perspectieven hun mening geven en dingen kunnen veranderen. Maar de soort animatie die hier voor de visuals wordt gebruikt, is zo tijdrovend en procesgericht dat je onderweg weinig feedback kunt geven. Het eindproduct is in veel gevallen vrijwel het eindproduct. Het was echt spannend en ook een beetje zenuwslopend om te wachten tot deze video's klaar waren en te zien wat de animators hadden bedacht. En ik was blij dat ik in alle gevallen werd weggeblazen en verrast door wat deze artiesten hadden weten te ontwikkelen, en ik heb het gevoel dat ze veel toevoegen aan de muziek.

Er is een terugkerend thema door het hele album over overstimulatie en overladen worden door constante sensorische input.

"Sensory overload" is een uitdrukking die ik de laatste tijd veel gebruik om te beschrijven wat er in het dagelijks leven gebeurt. Tussen familie, vrienden en werk door heb ik het gevoel dat we heel weinig momenten over hebben, en daarbovenop, met sociale media en nieuwsoverzichten, zijn onze hersenen altijd aan het werk. Ik vond het idee leuk dat de muziek en de visuals dat gevoel konden weerspiegelen. Er zijn zoveel lagen in beide. En ik denk dat het wel grappig is dat dit mijn kortste album ooit is – iets meer dan een half uur – omdat ik denk dat als het langer was geweest, het te veel zou zijn geweest! Je zou een pauze moeten nemen. Bij de visuals zijn er heel weinig momenten van pauze, omdat het stroomt als een mixtape. Je krijgt echt nooit de kans om op adem te komen.

Hoe ga jij persoonlijk om met de hyperstimulatie van vandaag de dag?

Gelukkig voor mij is muziek op dat vlak behulpzaam. Het proces van het maken van muziek, ik doe het al zo lang, dus wanneer ik ga zitten en aan het werk ga, kom ik in een zone waarin je niet eens zoveel nadenkt als wel realtime doet, en dat is voor mij extreem behulpzaam geweest om de rest van de miljoenen dingen die om mijn aandacht vragen buiten te sluiten. Maar gewoon loskoppelen van de wereld is belangrijk voor mij geweest. Of het nu in het weekend is of 's nachts hier en daar, ik probeer mezelf op te sluiten en een boek te lezen of iets te doen om me te helpen een stap terug te doen van alle prikkels die we constant krijgen.