Marlon Williams en Kacy & Clayton over hun ‘Plastic Bouquet’

Plastic Bouquet doet precies wat het moest doen — en doet het snel, effectief en mooi. De stemmen van Williams en Anderson weven samen en met Linthicum's onderscheidende fingerpicking als heilige geometrie, en trouw aan hun opgroei, zijn de nummers totems en verhalen endemisch en specifiek voor het plattelandsleven: de doorlatende grenzen tussen mensen en de natuurlijke wereld; de jongeman met een veelbelovende toekomst verloren in een auto-ongeluk, zijn laatste markering op de wereld een kruis aan de kant van de snelweg en een boeket plastic bloemen. Ze gebruiken vertrouwde taal om iets nieuws te zeggen; het zijn nieuwe verhalen die aanvoelen als oude verhalen: de genialiteit van popmuziek, de hoogste roeping van folk muziek, en wat ik het meeste verlangde in 2020.

Over de link tussen inspiratie en verantwoordelijkheid

Kacy Anderson: Dit album maken gaf me een reden om nummers te schrijven.

Marlon Williams: Dat geldt ook voor mij. Weten dat je verantwoordelijk bent voor iemand anders heeft een echte impact op wat je doet. Je moet aanwezig zijn en er zijn voor de andere persoon. Er is geen meer motiverende motivator. Het zou misschien vijf jaar tussen albums zijn als ik Kacy en Clayton niet had benaderd en we niet samen waren gekomen om dit te maken.

KA: Dat is een lange tijd.

MW: De deadline is het belangrijkste voor mij. Als ik mijn manager bel en zeg: "Laten we wat studiotijd boeken om het album op te nemen," raak ik gewoon in paniek en begin ik te schrijven. Ik heb het nodig om het te laten doen.

KA: Ik geloof dat het Gordon Lightfoot was die zei, "omdat ik een platencontract heb" als antwoord op de vraag, "Waarom schrijf je nummers?"

Over samenwerking

KA: Voelde je je op een gegeven moment ongemakkelijk terwijl we samenwerkten?

MW: We zijn songwriters, dus mijn niveau van ongemak kon toch niet hoger worden.

KA: Het was leuk. We hebben niet gepraat. (lacht)

MW: (lacht) In tegenstelling tot nu, wanneer we elkaar steeds onderbreken.

KA: Ik dacht net aan [Marlon Williams’ “When I Was A Young Girl”]; dat nummer is de reden dat ik dacht dat we allemaal samen een album zouden kunnen maken. Ik hou gewoon van landschaps- en scenenummers in de folk muziek. “Een ochtend in mei.” Zo wil ik dat elk nummer begint.

MW: Ik ben trots dat het een echt sterk, simpel album geworden is. Simpel op het eerste gezicht, maar er zijn ook veel diepgang en lagen aan. Er is wat geweldig karakterspel. En het staat zichzelf nooit in de weg: Het is afgelopen voordat je het zat bent.

Over jezelf vermaken als kind dat op het platteland opgroeit

MW: Vroeger speelde ik doden spelletjes, zoals inzetten van de dood met mezelf, waarbij ik een bal de lucht in gooide, en dan zei ik tegen mezelf net voordat hij weer terugkwam, "Als ik deze bal laat vallen, dan zullen mijn ouders beiden sterven." Je weet wel, dat soort spel. Ik liet de bal vallen en voelde me echt bang.

KA: Oh, Heer. Dat is wat duivels spel.

Over enig kind zijn

KA: Marlon is een enig kind zoals ik. We hebben beiden een beetje het syndroom van een enig kind, zou ik zeggen.

VMP: Is het een onafhankelijkheid ding? Ik ben ook een enig kind en ik denk dat dat een van de manieren is waarop het echt duidelijk is in mij en mijn gedrag. Bijzonder waar mijn eerste impuls is om mijn problemen op te lossen zonder ze aan andere mensen te uiten. Dat doe ik zeker en veel andere enig kinds die ik ken ook.

MW: Ja, niet ik — ik ga vrij snel om hulp vragen! Ik denk dat je heel toegeeflijk kunt zijn als je een enig kind bent in termen van je verbeelding. Je hebt tijd om dingen te dromen zonder dat iemand in je ruimte komt.

KA: Dat is precies wat ik hoopte dat iemand zou zeggen. Ik kon het niet onder woorden brengen. Ik heb problemen, denk ik, omdat ik nooit met iemand praat. (lacht)

Over 2021

MW: Ik doe nu een solo tour in mijn thuisland, en in het volgende jaar — ongeveer 30 data. En ik schrijf een album in mijn moedertaal (ed.—te reo, een oost-polynesische taal gesproken door het Māori-volk: de inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland). Ik spreek het thuis niet meer, maar toen ik een peuter was, ging ik naar een volledige onderdompeling kleuterschool. Mijn te reo begon te vervagen terwijl ik ouder werd en het niet regelmatig sprak. Ik probeer zoveel mogelijk in de taal te schrijven: ik doe mijn best om daar in te gaan met te reo, en daar te blijven in te reo. Ik schrijf met een co-auteur die zeer vloeiend is en hij helpt me mijn weg te vinden. Ik ben blij om te leren, en blij om te leren terwijl ik ga: Het is verfrissend en opwindend.

KA: Op dit moment is iedereen sentimenteel en geïsoleerd. En misschien is dat waarom ik een kerk koop [in de stad waar ik naar school ging]. Ik wil het niet volledig renoveren of compleet veranderen; ik wil het ergens een historisch stuk van de gemeenschap houden.