Het zelfgetitelde album van Dream Wife geeft kracht aan complexe vrouwen

“We hebben zeker een punkgezondheid in de zin dat het een politiek gegeven is dat we met drie vrouwen de dingen zeggen die we zeggen op de manier waarop we ze zeggen,” zegt Go. “Drie vrouwen die agressief zijn in de muziek op een positieve en empowerende manier.”

Hun ethiek als band inspireert gesprekken, van hun felgebrande nummers—zoals het albumafsluitende “F.U.U.” waarin Mjöll bijna bescheiden verklaart dat ze “je gaat pijn doen, je gaat in stukken snijden, ik ga je pijn doen”—tot de ironische lens waarmee luisteraars deze boodschappen consumeren, gemarkeerd door de scherpe opmerkingen van hun bandnaam. Want Dream Wife is hier niet om aan iemands verwachtingen te voldoen. In plaats daarvan hebben ze zelfs hun eigen verwachtingen telkens weer verbroken.

Terwijl ze studeerden aan de Universiteit van Brighton, namen de huisgenoten Mjöll en Podpadec contact op met Go via Facebook om haar te betrekken bij hun fictieve performance art project band. Ze schreven nummers en voerden die uit tijdens een galerieopening, hoewel het schrijven en samen live spelen te doelgericht aanvoelde om te stoppen toen het semester eindigde. Dus schreven ze nog wat meer, brachten in 2016 een EP uit, toerden door Canada en Europa en creëerden effectief een grotere ruimte voor vrouwen in punk.

Op hun zelfgetitelde debuut—dat in de Vinyl Me, Please winkel verkrijgbaar is in een exclusieve editie—creëren Dream Wife chaos en spanning met Go’s beukende riffs, romantiek en verontwaardiging in Mjöll’s chameleonic schreeuw en toveren een groove tevoorschijn via Podpadec’s bas. Elk nummer druipt van urgentie en is toch eindeloos dansbaar; ze beweren dat de revolutie zal worden gekenmerkt door liefde—dat vrouwen zowel seksuele verlangens als lichamelijke onafhankelijkheid kunnen hebben, in een gevecht kunnen belanden en een crush kunnen hebben. Als een droomvrouw elke fantasie moet vervullen, dan is deze geslaagd.

VMP: In hoeverre beïnvloedt jouw achtergrond in performance art de kunst die je nu maakt?

Alice Go: De context waarin we zijn opgericht leidde tot een vrij open mindset over wat het project was. Destijds was het een hoogconceptueel project dat zich manifesteerde als performance art omdat we op dat moment kunst studeerden. We hadden allemaal al in bands gespeeld, dus het was ons tweede natuur. Na de initiële periode van het kunstproject dachten we dat we het daarbij zouden laten, maar het was te leuk om te eindigen. We kwamen terug na de herfstvakantie aan de universiteit en zeiden: “Laten we proberen dit te doen.” Deze band heeft iets te zeggen en het voelde erg organisch. Er was een opwinding omheen en het voelde alsof mensen zich ermee bezighielden en er iets uit haalden. Als je band door kan dringen en mensen iets kunnen voelen vanuit je muziek, is dat een geweldige zaak.

Het is duidelijk dat we ook kunststudenten zijn, en we zijn constant bezig met het bestuderen en analyseren van wat hier gaande is en wat de boodschap is. Ik denk dat het belangrijk voor ons is om creativiteit organisch te laten gebeuren en dit project zijn eigen pad te laten vinden. Het is een soort fijn afgestemde machine. Het is op zoveel manieren gegroeid. Het voelt niet verkeerd.

In een tijd waarin muziek en kunst worden onderzocht als voertuigen die de status quo uitdagen, is er meer druk om iets “betekenisvols” te creëren?

Vooral nu in Londen, in deze turbulente politieke tijden, is muziek een middel om te demonstreren. Punk ging over rebellie, maar het ging erom de mensen om je heen te omarmen en solidariteit te vinden. Wat betreft de stemmen van vrouwen, willen we de verwachtingen van vrouwen in de muziekindustrie uitdagen. We schrijven al onze eigen nummers en we zijn daar trots op. Er gebeurt momenteel iets heel spannends in de punk in Londen. Mensen voelen zich onveilig en we moeten herinneren dat we er allemaal samen in zitten, en misschien zijn we allemaal samen boos, maar we kunnen manieren vinden om dingen te communiceren. In Londen zijn er bands om ons heen zoals Happy Meal Ltd. [nu HMLTD] en Nova Twins, maar het voelt natuurlijk aan dat deze stemmen bestaan gegeven het huidige klimaat. Zoals met punk, turbulent tijden in de politiek ontbranden dingen en vragen dit wat we de realiteit noemen, de posities van macht.

Zelfs alleen al als drie vrouwen dingen zeggen die voor je belangrijk zijn, is nog steeds radicaal.

We hebben altijd te horen gekregen: “Hoe is het om een meisje in een band te zijn?” en het is echt luie journalistiek omdat het een andere manier is om je te pigeonholing. Het normaliseert deze rollen voor vrouwen niet, eerder dan dat het een ding is dat sommige meisjes doen. Voor ons is het belangrijk om te vertegenwoordigen en om een stem te vinden waarin je het feit kunt normaliseren dat we gewoon meisjes zijn die dit doen, nummers schrijven, we doen het op onze manier. Ik keek naar een interview met Kathleen Hanna uit de vroege jaren '90, dit is iets dat bijna 30 jaar geleden is gebeurd, maar de vraag was erg rechttoe rechtaan en vergelijkbaar met de luie journalistiek die we ervaarden als vrouwen in de muziek. In 30 jaar, hoe is dit niet veranderd? Ik denk dat het helpt om over dingen als dit in dit interview te kunnen spreken.

Het voelt oneerlijk om die lege vragen te stellen als je krachtige teksten hebt zoals “Ik ben niet mijn lichaam, ik ben iemand.”

Toen we dat nummer uitbrachten, was het een moment voor mensen om zich te betrekken en een gesprek te hebben, of dat nu op sociale media is, iemand heeft zelfs “Ik ben niet mijn lichaam, ik ben iemand” op zich laten tatoeëren. Bij een live show is er een moment wanneer we dit nummer spelen, dat al deze vrouwen, en ook mannen, zingen “Ik ben niet mijn lichaam, ik ben iemand.” Het zou niet intimiderend moeten zijn voor meisjes, vooral niet in een rockomgeving. Ik denk dat het belangrijk is dat je respecteert dat iedereen zich veilig moet voelen.

Bij een paar shows op onze tour in het VK vorig jaar, werkten we samen met een groep genaamd Girls Against die hielpen om bewustzijn te creëren over mensen die respectvol en veilig zijn in concertomgevingen. Er is veel te begrijpen in onze muziek, hoop ik, over deze kwesties en deze boodschappen.

Het is goed voor jonge meisjes om dat imago daar buiten te zien.

Op het album, muzikaal, lyrisch, [zijn er] zoveel verschillende tinten en tonen van emoties, gevoelens. Het heeft zachte, oprechte momenten en dan zijn er deze hyperwilde, bijna agressieve momenten. Vrouwen zijn zo complex. Om vrouwen op een normale manier in veel verschillende rollen vertegenwoordigd te zien, doorbreekt stereotypen—ik hoop dat ons album het terugwinnen van identiteit in die zin omvat. En hopelijk boodschappen van empowerment daardoor. Zelfs met een nummer als “Somebody,” voor zover het een voornamelijk feministische boodschap heeft, denk ik dat dat nummer zeker voor vrouwen spreekt, [en] het is uiteindelijk ook een boodschap aan mannen. Mannen moeten ook dit gesprek hebben. Het is om iedereen te omarmen om gender en de verwachtingen daarop in twijfel te trekken.

Het is duidelijk dat jij, net als de meeste vrouwen, hier al een lange tijd over nadenkt voordat het nieuwswaardig werd. Gezien alles wat er gebeurt met betrekking tot toestemming en seks, denk je dat de uitgave van jullie album nu zwaarder zal resoneren?

In het afgelopen jaar, elke avond wanneer we “Somebody” speelden, voelde het alsof het zich mengde met dit grotere gesprek. Er is zeker een relevantie op dit moment. Ik hoop dat ons album een onderdeel kan zijn van dat gesprek. Ik ben trots op de boodschap die we hebben overgebracht. Wanneer we deze nummers live spelen, voelt het zeker als onderdeel van een groter geheel op dit moment.

Het is cool hoe verschillende culturele momenten samen kunnen komen en werken aan een groter doel.

Het is interessant, [op] het internet, kun je je eigen gemeenschap vinden. Er zijn al deze verschillende manieren om betrokken te raken bij politiek [dat] het moeilijk is omdat we overbelicht zijn aan informatie in termen van nieuws. De daadwerkelijke verandering en daadwerkelijke stemmen die samenkomen om verandering te creëren, we zijn zo overbelicht dat het informatie kan verdunnen. Wat interessant is aan #MeToo is dat het bijna de andere kant opgaat. De kracht van het internet versterkt stemmen die gehoord worden. Het zijn mensen die ook IRL samenkomen. Het is een krachtig moment in internetgemeenschappen en stemmen die samenkomen. Het is hetzelfde met onze volgers online. We interactie met hen online en het is echt belangrijk dat we ons herinneren om ook IRL contact te maken. Er is een groter gesprek aan de gang maar het komt voort uit een gevoel van gemeenschap, hetzij online of IRL.

Heb je die energie gevoeld binnen de Dream Wife volgers online en bij shows?

Na een show ontmoet je mensen en zij zeggen “Dat nummer ‘Somebody,’ het helpt me echt op dit moment.” Het laat hen iets voelen en ze voelen zich dichtbij verandering. Het gaat om de energie die mensen binnen zichzelf kunnen vinden tijdens onze shows. We toeren soms ook met onze fotograafvriendin Meg Lavender, zij hielp ons de Bad Bitch Club op te richten, wat een manier is om bij shows ervoor te zorgen dat mensen zich betrokken voelen en kunnen stralen. Meg zal voor een show in de menigte staan en foto's maken van de geweldige mensen die komen kijken. [Er is] dit ding dat je wilt dat mensen zich op hetzelfde niveau als jij voelen, wat echt belangrijk is.

Na shows spreken we met fans, we spreken met vrienden, we spreken met iedereen samen. Hun foto laten maken door Meg en zich voelen alsof het een moment voor hen is, is belangrijk voor ons in termen van engagement met onze fans maar ook een gevoel van gemeenschap en solidariteit daardoor. We hebben dit album in feite geschreven, grotendeels op basis van het schrijven van nummers, het jammen van dingen in een oefenruimte en het vervolgens live spelen. En het gaat om wat de energie is met het publiek, hoe mensen reageren op dingen, wat mensen voelen na de show, wat zijn de momenten die echt tot mensen spraken en dat terugbrengen naar de oefenruimte en dan zien wat goed voelt en wat werkte. Het is belangrijk hoe we met mensen omgaan en dat we dit engagement respecteren. Je wilt hen steunen en een stem vinden die voor ons allemaal samen spreekt.